Από το Λιτόχωρο στα Πριόνια (Πρώτη Ορειβασία)

Οι διακοπές έχουν τελειώσει και το Λιτόχωρο μια εβδομάδα πριν φαίνεται μακρινή ανάμνηση. Με τον Μιχάλη όμως έχουμε ξεκινήσει 6:00 από Θεσσαλονίκη και φτάσαμε να παρκάρουμε στην αρχή του φαραγγιού.

Στα μέσα της εβδομάδας είχαμε συζητήσει αρκετά το τι θέλουμε να κάνουμε και πως θα το κάνουμε. Ο Μιχάλης έκανε αρκετό ψάξιμο στο Internet και έμαθε πολλές πληροφορίες για τις διαδρομές και τι περίπου θα αντιμετωπίσουμε. Έχουμε εφοδιαστεί με ορειβατικά σακίδια. Τελείως άσχετοι, μας έκανε εντύπωση που μέσα στα σακίδια έχει ειδικό "φλασκί" που παίρνει 2 λίτρα νερό για να πίνεις κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Ξεκινάμε!!!

Πηγαίνω πρώτος μπροστά με ρυθμό ορειβάτη που έχει κατακτήσει πέντε- έξι κορφές τουλάχιστον.
-"Εεεεε!!!", φωνάζει ο Μιχάλης, "ΧΑΛΑΡΑ. Αν το πάμε έτσι ούτε 1 χιλιόμετρο δεν αντέχουμε. Τι θες; να φας το βουνό;"
Τελικά έχει δίκαιο, στην πρώτη ανηφοριά τα' παιξα.

Συνεχίζουμε και ανεβαίνουμε αρκετά. Ο στόχος μας είναι να φτάσουμε στη Μονή του Αγίου Διονυσίου. Μετά βλέπουμε.







Περπατάμε με καλό ρυθμό και δεν σταματάμε να μιλάμε (είμαστε οι πρώτοι και μιλάμε ασταμάτητα!!!). Είμαστε κατενθουσιασμένοι με την ομορφιά του βουνού. Κάποιες στιγμές άλλοι ορειβάτες μας προσπερνάνε σαν να είμαστε σταματημένοι (σαν "ξωτικά" που λέει και ο Μιχάλης).

Μετά από 4 ώρες ορειβασία τελικά φτάνουμε στη σκήτη του Αγίου Διονυσίου. Κάνουμε διάλειμμα για να φάμε κάτι. Ο στόχος μας έχει επιτευχθεί. Δεν το πιστεύουμε ότι τα καταφέραμε.





Ξεκουραστήκαμε περίπου 15 λεπτά και σηκωθήκαμε για να ξεκινήσουμε πάλι. Φτάνοντας βρήκαμε ένα ορειβάτη που μας είχε προσπεράσει κατά την ανάβαση.
-"Τα καταφέρατε τελικά; Μπράβο. Αφού φτάσατε ως εδώ γιατί δεν συνεχίζεται; Μια ώρα απέχουν τα Πριόνια."

Δεν χρειάστηκε να το συζητήσουμε, απλά ξεκινήσαμε να πάμε στα Πριόνια. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε κουραστεί αρκετά (τουλάχιστον εγώ), αλλά το να γυρίσουμε πίσω άλλες 4 ώρες μου φαινόταν ακατόρθωτο.

Πράγματι, μετά από 1 ώρα ορειβασίας (δεν γίνομαι πιο αναλυτικός γιατί το μυαλό μου δεν λειτουργούσε για να θυμάμαι κάτι, δούλευα με "αναθυμιάσεις") φτάσαμε στα Πριόνια.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! Στην πρώτη μας προσπάθεια βγάλαμε μια διαδρομή 5 ωρών.

Η μεγάλη απόφαση!

Δεύτερη μέρα πεζοπορίας στο φαράγγι του Ενιππέα. Ξεκινήσαμε πάλι στις 7:00 το πρωί. Η απόφαση είναι να κάνουμε την διαδρομή στο φαράγγι τουλάχιστον δυο φορές γιατί δεν μας έφτασε εχθές.
Φτάνοντας στην αρχή της διαδρομής και περπατώντας για περίπου 50 μέτρα είδαμε το μονοπάτι Ε4 που ανεβαίνει πάνω στο βουνό και φτάνει στο δασικό σταθμό Πριόνια.

-"Λοιπόν την άλλη φορά εκεί θα ανεβούμε", λέω στο Μιχάλη με τρόπο κοροϊδευτικό.
-"Το γελάς", μου λέει, "εγώ μέσα είμαι. Να ανεβούμε έστω μέχρι κάποιο σημείο να δούμε πως είναι και γυρνάμε."
Τελείως αυθόρμητα απαντάω: "ΟΚ το κανονίζουμε για την άλλη εβδομάδα;"

Κάπως έτσι πήραμε την μεγάλη απόφαση να παρατήσουμε την πεζοπορία και να το γυρίσουμε στην ορειβασία. Δεν βαριέσαι την τρέλα μας κάνουμε, δεν θέλουμε να γίνουμε πρωταθλητές!

Πρώτη πεζοπορία

Εγερτήριο 6:45 το πρωί! Η Χριστίνα και η Μαρία (οι γυναίκες μας, η δικιά μου και του Μιχάλη αντίστοιχα) κάνουν το σταυρό τους. Άλλωστε πήγαμε στο Λιτόχωρο για χαλάρωση και ξεκούραση και όχι για να "παίρνουμε τα βουνά".

Ξεκινήσαμε από τον ξενώνα που μέναμε και περπατήσαμε προς το φαράγγι. Όμορφο πρωινό με δροσιά, ότι πρέπει για περπάτημα.

Φτάσαμε μετά από αρκετή ώρα περπάτημα όπου και διαπιστώσαμε ότι η διαδρομή στο φαράγγι είναι πλακόστρωτη χωρίς καμιά δυσκολία. Ουσιαστικά είναι ο αγωγός του νερού που τροφοδοτεί το Λιτόχωρο. Είναι σκεπασμένος με πλάκες ώστε να μπορείς να κάνεις τη διαδρομή μέχρι ένα σημείο και να θαυμάσεις την ομορφιά του Ολύμπου. Μας έκανε εντύπωση πόσο κόσμο συναντήσαμε στο μονοπάτι του Ενιππέα αλλά μας απογοήτευσε το μήκος της διαδρομής. Πάνω που αρχίσαμε να ζεσταινόμαστε τελείωσε (περίπου 700 μέτρα).

Επιστροφή και κάτω στη πλατεία του Λιτοχώρου για ένα καφέ. Τελικά και αύριο θα επαναληφθεί η πεζοπορία.

Κάπως έτσι άρχισαν όλα

Ερχόταν 15Αύγουστος και όπως όλοι και εμείς θέλαμε να κάπου να περάσουμε ένα τετραήμερο "χαλαρό". Αφού ψάξαμε να κλείσουμε δυο δωμάτια (2 ζευγάρια) στη μισή Χαλκιδική απογοητευτήκαμε και σχεδόν πήραμε απόφαση ότι το τετραήμερο θα μας έβρισκε στη Θεσσαλονίκη.
Όμως, χάρη σ' ένα συνάδελφο της γυναίκας μου βρέθηκε ένας ξενώνας στο Λιτόχωρο Πιερίας. Δοκιμασμένη συνταγή, αφού είχαμε πάει και άλλες φορές στο Λιτόχωρο άλλα όχι στο συγκεκριμένο ξενώνα.

Φτάνοντας, ενθουσιαστήκαμε. Δεν είχαμε καμιά πληροφόρηση είτε ιδέα για το πώς μπορεί να είναι το μέρος που θα καταλύσουμε. Όμορφος χώρος, φτιαγμένος με πολύ μεράκι και με πολύ γούστο. Το Λιτόχωρο όπως πάντα πανέμορφο και η καλοπέραση ήταν δεδομένη.

Για να μην τα πολυλογώ, περνούσαμε πολύ ωραία μέχρι που ο Μιχάλης είχε την εξής ιδέα- πρόταση:

-"Ρε Κώστα, είσαι αύριο το πρωί να ξυπνήσουμε το πρωί και να πάμε να περπατήσουμε στο φαράγγι του Ενιππέα;"
-"Μέσα Μιχάλη, αλλά το φαράγγι του Ενιππέα τι είναι;"

Μου εξηγεί ότι και αυτός δεν ήξερε καλά και ότι θα ήθελε να πάμε για να το δει από κοντά.

"ΟΚ, έκλεισε. Αύριο το πρωί σηκωνόμαστε 7:00 η ώρα και ξεκινάμε για το φαράγγι"